ΘΕΩΡΟΥΜΕ κακό μαντάτο το ότι η πολιτική εξουσία εξαγγέλλει «μέτρα για την οικογένεια». Δηλαδή, όχι ότι δεν πράττει σωστά, αλλά μας κλονίζει το ότι αναγνωρίζεται πλέον και επισήμως ότι ο θεσμός της οικογένειας έχει πάει περίπατο!
Κι όμως δεν έχουν περάσει παρά ελάχιστα χρόνια από την εποχή της τεράστιας οικονομικής μας χρεοκοπίας (χρεοκοπήσαμε, μην το ξεχνάμε αυτό), κατά την οποία η οικογένεια και οι δεσμοί της ήταν εκείνοι που στήριξαν τη συνοχή της κοινωνίας. Δυστυχώς, όμως, αυτό δεν κράτησε πολύ…
Ο θεσμός της οικογένειας, που ανέκαθεν αποτελούσε τον ακρογωνιαίο λίθο της ελληνικής κοινωνίας, δοκιμάζεται όσο ποτέ άλλοτε. Οι κοινωνικές και οι οικονομικές ανακατατάξεις, τα νέα πρότυπα που προβάλλονται και (χωρίς αμφιβολία) η αβεβαιότητα και οι πιέσεις της καθημερινότητας οδήγησαν με ταχύ ρυθμό στην υποβάθμιση της παραδοσιακής αντίληψης περί οικογένειας.
Οι γάμοι μειώνονται συνεχώς, ενώ αυξάνονται τα διαζύγια και οι μονογονεϊκές οικογένειες, την ώρα που η υπογεννητικότητα απειλεί την ίδια την ύπαρξη της Ελλάδας. Απειλείται όχι μόνο η κοινωνική συνοχή, αλλά και η ίδια η δημογραφική βιωσιμότητα της χώρας. Η οικονομική κρίση της προηγούμενης δεκαετίας υπήρξε καθοριστικός παράγοντας. Χιλιάδες νέα ζευγάρια ανέβαλαν τον γάμο ή την απόκτηση παιδιών λόγω οικονομικής αβεβαιότητας. Η ακρίβεια και το υψηλό κόστος στέγασης καθιστούν δύσκολη τη δημιουργία οικογένειας. Παράλληλα, οι σύγχρονοι ρυθμοί ζωής, η εργασιακή ανασφάλεια και η μετανάστευση χιλιάδων νέων στο εξωτερικό αφήνουν πίσω μια κοινωνία στην οποία ο θεσμός της οικογένειας χάνει σταδιακά τη δύναμή του.
Εντάξει, στα δικά μας, παλιότερα, χρόνια, οι οικογένειες είχαν τρία, τέσσερα και πέντε (η δική μου) παιδιά. Αλλά τότε τα πράγματα ήταν διαφορετικά και οι απαιτήσεις ελάχιστες. Τα μικρότερα παιδιά φορούσαμε τα «αποφόρια» των μεγαλύτερων και στα παπούτσια μας βάζαμε σόλες στον τσαγκάρη.
Η παραδοσιακή εικόνα της πολυμελούς, ελληνικής οικογένειας αντικαθίσταται όλο και πιο συχνά από μικρότερες, πιο αποστασιοποιημένες σχέσεις, με τα μέλη να ζουν συχνά σε διαφορετικές πόλεις ή χώρες. Οι νέες τεχνολογίες και η ψηφιακή επικοινωνία, αν και φέρνουν τους ανθρώπους πιο κοντά σε (υπόσταση, δυναμιτίζουν τη διαπροσωπική επαφή και τη συλλογικότητα που χαρακτήριζε τις ελληνικές οικογένειες προηγούμενων δεκαετιών.
Η υποβάθμιση του θεσμού της οικογένειας είναι απολύτως εθνικό ζήτημα. Σωστά τα φορολογικά κίνητρα και προγράμματα στέγασης για νέους, αλλά χρειάζεται συνεργασία όλων των θεσμικών φορέων του κράτους και κυρίως της Πολιτείας με την Εκκλησία. Κοινωνία, θεσμοί και πνευματικός κόσμος οφείλουν να στρατευτούν και να στηρίξουν τον θεσμό της οικογένειας ως θεμελίου μιας υγιούς κοινωνικής δομής. Κι αυτή η προσπάθεια ας αρχίσει από πολύ χαμηλά, δηλαδή από το σχολείο.
Εφημερίδα «Δημοκρατία»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου